گاهی وقتها از خودم میپرسم:

                                 چرا گلها،

                                            دم دمای صبح ،

                                              وقتی که  آفتاب هنوز، در خواب ناز تاريکی،

                                                راحت آرميده است،

                                                                    آرام آرام گريه ميکنند!

               و چرا صدف ها در تاريکی اشک ميريزند؟!

  و چرا تا به حال کسی از اشک گلها برای گردنش رشته ای نساخته است؟!!

      ـ نميدانم ،ميشود از گريستن گلها فهميد:

              که بايد در تاريکی ،

                                    ـ در شب ـ

                                            دل را به مهمانی خاطره برد؟!

 آنجا که من ،دلم وخاطره ها،

                                     ـ ياد تو ـ

                                   باز هم مثل هميشه تنهائيم!!

   ـ  بايد در تاريکی کمی سکوت کرد!!،

                         ـ بايد در تاريکی با بغض آلوده به سکوت، سرکرد!!

                           ـ بايد در تاريکی گريست!!

                                               ـ در تاريکی بايد آرام گريست!!

     در تاريکی،

                     در سکوت،

                                              و در تنهائی بايد آرام شد!!

                                                                           و نجيبانه آرام گرفت!!

   ـ من در تاريکی تنهائيم،هر شب،

                                             هر شب که نه،

                                                                   ـ هرلحظه!! ـ

                                                                                  برای ياد تو،

                         گردنبندی از مرواريد ها خاطره ميسازم !،

                  و صبح ،

                                     باز ميبينم،

                                                        همه آنچه ساخته بودم،

                            شبنمی بود به روی برگ گلی!!

                                                                 که با اولين نگاه خورشيد،

                                     رفت و رفت و رفت..

                                                               تا به ابديت رسيد!!

     و باز من ماندم ،

                                   يادت ،   

                                      و رشته ای که هيچ مرواريدی روی آن نمانده بود!