يک چهار ديواری،

                         خيلی کوچک،

                 و بزرگتر از خانه ای که در دلت بنا کرده بودی،!

                                         ـ  از دوست داشتنم !! ـ

                                                                            به خاطر تو ،

                                                 در دلم ساخته ام!! .

                      و يادت ،

                                          خاطراتم،

               و همه آنچه را که از من به نام دوست داشتن داشتی!!،

                                       ـ در دلت !!‌ـ

             در شبی از شبهای غربت زده تنهائی ،

                                 ـ تنها ـ

        و زير بارش دلتنگی ابر های سياه آسمان وجود خسته ام،،

                                     به خاک سپردم !.

                  

                               و حالا ،

                              من ماندم و يک دنيا بی کسی!،

            و دستان عاطفه ای که از سرانگشتان هر لحظه اش ،

                               هنوز هم ،

                                                           ـ از آن شب ـ

                                  سرخی ياد تو!!،

                                                 قطره قطره در زمان بودنم می چکد!!